Πάλι ξέχασα τα γυαλιά μου στο σπίτι... (Δύσκολο εκτελεστικό πρόβλημα)

Είναι Σάββατο βράδυ και τι καλύτερο... από έναν αγώνα μπριτζ μεταξύ φίλων!

Όταν δεν έχει κάποιο μεγάλο τουρνουά, οι μαθητές – αρνάκια και μη, συνηθίζουν να μαζεύονται σε κάποιο σπίτι για πρακτική εξάσκηση της νέας θεωρίας που έχουν μάθει και φυσικά... για πολύ γέλιο.

Όλοι όμως θέλουν να παίξουν καλά και φυσικά να κερδίσουν κι έτσι συχνά οι διανομές αποκτούν μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο σταρ της παρέας, είναι ο λαγός.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν είναι πάντα καλοντυμένος και ευγενικός με όλους αλλά έχει ένα μεγάλο ελλάτωμα: είναι συχνά αφηρημένος και ξεχασιάρης. Γι αυτό άλλωστε αποφάσισε να μάθει μπριτζ (κάπου είχε διαβάσει ότι οι παίκτες του μπριτζ εξασκούν το μυαλό τους με αποτέλεσμα να ξεχνούν λιγότερο).

Αυτή τη φορά ο λαγός, είχε ξεχάσει τα γυαλιά του στο σπίτι. Βέβαια, δεν θα έχανε με τίποτα το παιχνίδι, οπότε αποφάσισε να καθίσει και να παίξει όσο πιο προσεκτικά μπορούσε.

Ποια αρνάκια θα επιβιώσουν μετά το Πάσχα και θα συνεχίζουν να παίζουν μπριτζ; (Αμυντικό πρόβλημα μέτριας δυσκολίας)

Για όσους δεν γνωρίζουν, όταν οι παίκτες του μπριτζ κάνουν λάθος, συχνά αποκαλούνται "αρνάκια", "αρνιά", "εξάπαχα αρνιά" και διάφορα άλλα!

Είναι ένα «αστειάκι» μεταξύ των παικτών που ξεκίνησε από ένα πολύ γνωστό βιβλίο ενός από τους καλύτερους προπονητές και παίκτες στον κόσμο, του Krzysztof Martens με τίτλο «The Calf», δηλαδή το «μοσχαράκι».

Σε αυτό το βιβλίο, ο μεγάλος προπονητής, αναλύει διανομές στις οποίες εκείνος έπαιξε όπως λέει «σαν μοσχάρι!»

Είναι εντυπωσιακό, αφού όταν το διαβάζει κανείς σκέφτεται από μέσα του «κι εγώ έτσι θα έπαιζα!».

Αφού λοιπόν ο κύριος Martens λέει για μοσχαράκια, στην Ελλάδα αποφασίσαμε να λέμε για αρνιά ή αλλιώς αρνάκια του μπριτζ!

Μια αληθινή ιστορία: «Ποιά μανς βγαίνει με τα φύλλα του ΒΝ;»

Πριν από λίγες μέρες, βρέθηκα στο Bridge Club του Ψυχικού και παρακολούθησα έναν αγώνα ομάδων.

Στη θέση του Βορρά καθόταν ένας σοβαρός κύριος που μιλούσε ελάχιστα και προσπαθούσε να είναι όσο το δυνατόν πιο συγκεντρωμένος στο παιχνίδι. Προσπαθούσε εμφανώς να παίξει όσο καλύτερα μπορούσε, και παράλληλα να διορθώνει τυχόν απροσεξίες της συμπαίκτριάς του…

Στη θέση του Νότου, έπαιζε μια μονίμως χαμογελαστή κυρία, που δεν έχανε την ευκαιρία να κάνει πλάκα με τους αντιπάλους.

Η κυρία είχε έρθει στον όμιλο για να διασκεδάσει, να δει τους φίλους της και φυσικά, να ακονίσει το μυαλό της! Δεν την πείραζε να χάσει ή να κερδίσει, ήθελε κυρίως να περάσει όμορφα το απόγευμά της.

«Των φρονίμων τα παιδιά...πριν πεινάσουν μαγειρεύουν!» ...ναι αλλά πρέπει να ξέρουν και τη συνταγή, αλλιώς θα μείνουν νηστικά!

Το bridge, όπως και το σκάκι είναι παιχνίδια στρατηγικής.

Ο εκτελεστής κάνει το πλάνο του στην εκτέλεση, προετοιμάζοντας συχνά την «τελική εικόνα» της παρτίδας όπου εκεί σκοπεύει να «στριμώξει» τους αντιπάλους και να τους νικήσει.

Η προετοιμασία, είναι ίδια με αυτή της μαγειρικής.

Γνωρίζουμε τη συνταγή, μαζεύουμε τα απαραίτητα υλικά και στη συνέχεια ακολουθούμε τις κινήσεις (όπως ακριβώς τα κάνουν και στην τιβι – τι δεν βλέπετε μαγειρική; Τόσες εκπομπες έχει!) με τη σωστή σειρά, ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα – μενού της ημέρας.

Η τελική εικόνα (το πιάτο του σεφ), λέγεται finale.

Ένα δύσκολο κομμάτι της εκτέλεσης, είναι να μπορέσει ο εκτελεστής να φανταστεί μια ιδανική τελική θέση και να φτάσει εκεί. Αυτό απαιτεί, μέτρημα των κατανομών των αντιπάλων, γνώσεις finale και σωστό προγραμματισμό.